bizning
g‘arib kulbada qilishga
intilayotgandi. Bir kungina bo‘lsa-
da erli uyning erkasi bo‘lishni
qumsayotgani sezilib turardi.
Shunday beozor sho‘xlik qila
boshladiki, fikrimcha bu "egri
ayol”ning qilig‘iga sira
o‘xshamas, aksincha, rafiqaning,
jufti-halolning nozini eslatardi. U
juda baxtli edi.
Palovxonto‘rani suzib keldi.
Oshnam ovqatdan oldin yaxshi
ketadi, deb unga konyak
quygandi, qat’iy rad javobini oldi.
Ichiga shayton suvi kirmagani
uchunmi, Aziz o‘zini mendan ham
battar o‘ng‘aysiz his qila boshladi.
Rostdan mehmonda o‘tirganday,
gapirmay qo‘ydi. Faqat juvon
gapirdi, biz eshitdik. Kayfi
bo‘lmasa-da ko‘pchilik baxtsiz
ayollar singari dardini aytishga
tushib ketdi. Lekin yig‘lab-
siqtamadi, shunchaki, birovning
taqdirini gapirgandek hissiz
gapirib berdi. Noshud eri, orsiz
qayinog‘alari, oqibati yo‘q aka-
ukalari haqida xiyol jilmayib
gapirib so‘zladi. Biz ham bu
gaplarga jiddiy qiziqmadik, hissiz
tingladik.
Uyimiz bir xona-yu torgina
oshxonadan iborat edi. Shunday
bo‘lsada, biz oshxonaga chiqib
yotmoqchi bo‘ldik. Juvon rozi
bo‘lmadi. Bitta xonada yotamiz
dedi. O‘ziga, menga va Azizga
yonma-yon qilib joy soldi.
Shaytonni qarang, yana ishini
qildi: ichimizga oraladi. Fikrimiz
bo‘lindi. Chiroqni
o‘chirganimizdan so‘ng, oshnam
biqinimga turtdi. "Qo‘lingni uzat,
indamaydi” dedi. Ichim muzlab
ketdi. Bir xayolim qo‘limni
uzatsammi, dedim. Qo‘rqdim.
"O‘zing o‘t!” dedim. "Yo‘q, sen
boshla” dedi.
– Aynimanglar, qaerda
ko‘rgansizlar uka opaga yomon
ko‘z bilan qaraganini? –
gaplarimizni eshitib turgan ekan.
– Tinch uxlanglar, qani. - Yer
yorilmadi, yerga kirib ketmadik.
Hamma gapimizni eshitibdi. Rosa
izza bo‘ldik-da o‘ziyam. Uning bu
gapidan keyin boshqa narsaga
o‘rin qolarmidi?
Shayton xo‘mraydi… xo‘mraydi.
Keyin derazadan chiqib ketdi.
Nima bo‘lsa bo‘lar, o‘sha
oqibatsiz ukalarining o‘rniga biz
uka bo‘lsak, nima bo‘pti…j